2020 یک بیانیه — نسخه
ما، امضاکنندگان این بیانیه، طراحانی هستیم که در جهانی بزرگ شده‌ایم که در آن از انسانها و زمین سودجویی می‌کنیم تا چرخ‌های ماشین سرمایه‌داری را روغن‌کاری کنیم و آن را روشن نگه داریم. زمان و انرژی ما به‌طور فزاینده‌ای صرف تولید تقاضا، بهره‌کشی از ملت‌ها، استخراج منابع، انباشته‌کردن محل‌های دفن زباله، آلودگی هوا، ترویج استعمار و پیشبرد ششمین انقراض دسته‌جمعی موجودات در سیاره‌مان می‌شود. ما تنها برای جمع اندکی زندگی راحت و شادی فراهم کرده‌ایم درحالیکه به دیگر انسانها و موجودات زنده آسیب رسانده‌ایم؛ طرح‌های ما اغلب در خدمت حذف کردن عده‌ای، مستثنی‌کردن عده‌ای دیگر و تبعیض بوده‌اند.
بسیاری از معلمان و متخصصان دیزاین این ایدئولوژی را تداوم می‌بخشند، بازارها به آن پاداش می‌دهند و موجی از تقلید و "لایک" آن را تقویت می کند. طراحان در این مسیر تشویق می‌شوند و مهارت‌ها و تخیل خود را برای تولید و فروش فست‌فشن، اتومبیل های پرسرعت و فست‌فود به‌کار می‌گیرند؛ لیوان‌های یکبارمصرف، پلاستیک‌های حباب‌دار بسته‌بندی و مقادیر بی‌انتهای پلاستیک‌های یکبار مصرف؛ فیجت اسپینرها، شام‌های مایکروویوی و اصلاح کننده‌های موی بینی. ما رژیم‌های غذایی ناسالم و الگوهای زیبایی زیان‌بخش به بازار عرضه می‌کنیم؛ محصولات و اپلیکیشن‌هایی که انزوای اجتماعی و افسردگی را رواج می‌دهند؛ مصرف نامتعادل غذا، داروهای مخدر، ویدیوهای بی‌محتوای تیک‌تاک و رشته‌های محتوا در شبکه‌های اجتماعی که پایانی برای آنها نیست... و سپس میل به مصرف چندباره و چندباره همه این‌ها. بله، دیزاین برای یک کار تجاری می‌تواند چاره‌ای برای کسب معاش و پرداخت هزینه‌ها باشد، اما بسیاری از طراحان/دیزاینرها اجازه داده‌اند که تا حد زیادی این تنها کاری باشد که طراحان انجام می‌دهند، و این همان چیزی شده‌است که دنیا از مفهوم طراحی/دیزاین برداشت می‌کند.
بسیاری از ما همواره از این دیدگاه به دیزاین رنج می‌بریم. به همین دلیل، ما خواستار تغییرات گسترده در نحوه کار طراحان و آنچه خلق می‌کنند هستیم. بحران تغییرات آب و هوایی به‌شدت با تسلط طبقاتی، جنسیتی و نژادی درهم‌تنیده‌است. ما دیگر نمی‌توانیم صرفاً برای پایداری تلاش کنیم، بلکه باید سیستم‌های جدیدی ایجاد کنیم که کارهای پیشین را خنثی کنند و التیام بخشند.
کاری که باید انجام دهیم
ما باید پیشینه، فرآیند و اخلاق دیزاین را به چالش بکشیم، و مهارت‌ها، منابع، همکاری‌ها و زبان‌های خلاقانه و جدیدی بنا کنیم.
ما باید از تلاش‌های جوامع محلی برای پیشبرد و ترویج عدالت اجتماعی، بهبودی، همزیستی و احترام متقابل حمایت کنیم.
ما باید درک کنیم که جدا از طبیعت نیستیم؛ ما بخشی از یک سیستم پیچیده هستیم و کارهای ما باید منعکس‌کننده این درک باشند.
ما باید اولویت‌های حرفه‌‌ای‌مان را به سمت شیوه‌های فراگیرتر، هم‌دلانه‌تر و مشارکتی‌تر تغییر دهیم — تحولی در نگرش ما که بسیار فراتراز پایداری است — تغییری به سوی بازآفرینی، کاوش و آفرینش اشتراکی مجموعه ای از روابط اجتماعی-محیطی که مبتنی بر بهره کشی و تملک نباشند.
ما باید متعهد شویم که همواره طراحی، تولید، توزیع و استفاده از هرآنچه دیزاین می‌کنیم را به زمین و همه ساکنان آن مرتبط بدانیم.
ما باید مهارت های خود را برای بهبود زندگی بشری به سوی تمدنی زیست‌محیطی‌تر هدایت کنیم.
ما بر این باوریم که همه این اصول می‌بایست در آموزش دیزاین در رشته‌های مختلف ادغام شوند.
ما به ماهیت پیچیده و متنوع دیزاین واقفیم که می‌تواند کاربردها و نتایج بسیاری در پی داشته‌باشد. ما قصد نداریم لذت را از زندگی حذف کنیم. بلکه پیشنهاد ما تغییر در اولویت‌ها به سوی روش‌های مفیدتر، مولدتر و عادلانه‌تر دیزاین است.
در سال 1964، 22 طراح ارتباطات بصری، متشکل از طراحان پیر و جوان، فراخوان اولیه را امضا کردند، با این هدف که به توانایی‌های ما بها داده شود. در سال 1999، 33 طراح و منتقد، نسخه به‌روزشده First Things First را امضا کردند که در مجلاتی در سراسر جهان به‌چاپ رسید؛ صدها نفر این سند را به صورت مجازی امضا کردند. در پنجاهمین سالگرد بیانیه در سال 2014، بیش از 1600 طراح در سرتاسر جهان تعهد خود را به بیانیه تجدید کردند.
با تخریب مستمر ساختارهای اساسی حیات در سیاره ما، ضرورت این پیام بیش از پیش روشن است. هم‌زمان با تجلیل پنجاهمین سالگرد روز زمین، درحالیکه اثرات بحران آب و هوایی را در برابر خود آشکار می‌بینیم، ما بیانیه‌های پیشین را با تاکید بیشتر از سرمی‌گیریم. اقدام فوری در جهت مهار تغییرات اقلیمی اکنون بیش از هر زمان دیگری ضروری است.
بسیاری از معلمان و متخصصان دیزاین این ایدئولوژی را تداوم می‌بخشند، بازارها به آن پاداش می‌دهند و موجی از تقلید و "لایک" آن را تقویت می کند. طراحان در این مسیر تشویق می‌شوند و مهارت‌ها و تخیل خود را برای تولید و فروش فست‌فشن، اتومبیل های پرسرعت و فست‌فود به‌کار می‌گیرند؛ لیوان‌های یکبارمصرف، پلاستیک‌های حباب‌دار بسته‌بندی و مقادیر بی‌انتهای پلاستیک‌های یکبار مصرف؛ فیجت اسپینرها، شام‌های مایکروویوی و اصلاح کننده‌های موی بینی. ما رژیم‌های غذایی ناسالم و الگوهای زیبایی زیان‌بخش به بازار عرضه می‌کنیم؛ محصولات و اپلیکیشن‌هایی که انزوای اجتماعی و افسردگی را رواج می‌دهند؛ مصرف نامتعادل غذا، داروهای مخدر، ویدیوهای بی‌محتوای تیک‌تاک و رشته‌های محتوا در شبکه‌های اجتماعی که پایانی برای آنها نیست... و سپس میل به مصرف چندباره و چندباره همه این‌ها. بله، دیزاین برای یک کار تجاری می‌تواند چاره‌ای برای کسب معاش و پرداخت هزینه‌ها باشد، اما بسیاری از طراحان/دیزاینرها اجازه داده‌اند که تا حد زیادی این تنها کاری باشد که طراحان انجام می‌دهند، و این همان چیزی شده‌است که دنیا از مفهوم طراحی/دیزاین برداشت می‌کند.
بسیاری از ما همواره از این دیدگاه به دیزاین رنج می‌بریم. به همین دلیل، ما خواستار تغییرات گسترده در نحوه کار طراحان و آنچه خلق می‌کنند هستیم. بحران تغییرات آب و هوایی به‌شدت با تسلط طبقاتی، جنسیتی و نژادی درهم‌تنیده‌است. ما دیگر نمی‌توانیم صرفاً برای پایداری تلاش کنیم، بلکه باید سیستم‌های جدیدی ایجاد کنیم که کارهای پیشین را خنثی کنند و التیام بخشند.
کاری که باید انجام دهیم
ما باید پیشینه، فرآیند و اخلاق دیزاین را به چالش بکشیم، و مهارت‌ها، منابع، همکاری‌ها و زبان‌های خلاقانه و جدیدی بنا کنیم.
ما باید از تلاش‌های جوامع محلی برای پیشبرد و ترویج عدالت اجتماعی، بهبودی، همزیستی و احترام متقابل حمایت کنیم.
ما باید درک کنیم که جدا از طبیعت نیستیم؛ ما بخشی از یک سیستم پیچیده هستیم و کارهای ما باید منعکس‌کننده این درک باشند.
ما باید اولویت‌های حرفه‌‌ای‌مان را به سمت شیوه‌های فراگیرتر، هم‌دلانه‌تر و مشارکتی‌تر تغییر دهیم — تحولی در نگرش ما که بسیار فراتراز پایداری است — تغییری به سوی بازآفرینی، کاوش و آفرینش اشتراکی مجموعه ای از روابط اجتماعی-محیطی که مبتنی بر بهره کشی و تملک نباشند.
ما باید متعهد شویم که همواره طراحی، تولید، توزیع و استفاده از هرآنچه دیزاین می‌کنیم را به زمین و همه ساکنان آن مرتبط بدانیم.
ما باید مهارت های خود را برای بهبود زندگی بشری به سوی تمدنی زیست‌محیطی‌تر هدایت کنیم.
ما بر این باوریم که همه این اصول می‌بایست در آموزش دیزاین در رشته‌های مختلف ادغام شوند.
ما به ماهیت پیچیده و متنوع دیزاین واقفیم که می‌تواند کاربردها و نتایج بسیاری در پی داشته‌باشد. ما قصد نداریم لذت را از زندگی حذف کنیم. بلکه پیشنهاد ما تغییر در اولویت‌ها به سوی روش‌های مفیدتر، مولدتر و عادلانه‌تر دیزاین است.
در سال 1964، 22 طراح ارتباطات بصری، متشکل از طراحان پیر و جوان، فراخوان اولیه را امضا کردند، با این هدف که به توانایی‌های ما بها داده شود. در سال 1999، 33 طراح و منتقد، نسخه به‌روزشده First Things First را امضا کردند که در مجلاتی در سراسر جهان به‌چاپ رسید؛ صدها نفر این سند را به صورت مجازی امضا کردند. در پنجاهمین سالگرد بیانیه در سال 2014، بیش از 1600 طراح در سرتاسر جهان تعهد خود را به بیانیه تجدید کردند.
با تخریب مستمر ساختارهای اساسی حیات در سیاره ما، ضرورت این پیام بیش از پیش روشن است. هم‌زمان با تجلیل پنجاهمین سالگرد روز زمین، درحالیکه اثرات بحران آب و هوایی را در برابر خود آشکار می‌بینیم، ما بیانیه‌های پیشین را با تاکید بیشتر از سرمی‌گیریم. اقدام فوری در جهت مهار تغییرات اقلیمی اکنون بیش از هر زمان دیگری ضروری است.